حتماً شنیده‌اید که «العلمُ علمان: علم‌الابدان و علمُ‌الادیان» از این حدیث در موارد ِ زیادی استفاده می‌شود و بسیاری هستند که به استناد ِ این حدیث چیزی غیر از پزشکی و علوم ِ دینی را علم نمی‌دانند و مثلاً کارهایی را که امثال ِ ما انجام می‌دهیم حداکثر از نوع ِ «فضل» می‌دانند و نه «علم». عبارت ِ «علما و فضلا» هم احتمالاً از همین‌جا آمده است. در صفحه‌ی ِ اول ِ برخی کتاب‌های ِ پزشکی هم می‌توانید این حدیث را مشاهده کنید. احتمالاً نویسنده یا مترجم به این ترتیب می‌خواهد نشان دهد که آن‌چه در کتاب آمده نه‌تنها از مقوله‌ی علوم ِ «لاینفع» نیست بل‌که یکی از تنها دو نوع ِ موجود ِ علم است.
بد نیست نگاه ِ مولوی را هم ببینیم:
هر علمی که آن به تحصیل و کسب در دنیا حاصل شود، آن علم ِ اَبدان است و آن علم که بعد از مرگ حاصل شود، آن علمِ اَدیان است. دانستن ِ علم ِ «اَناالحَق» علم ِ اَبدان است، «اَناالحَق» شدن علم ِ اَدیان است. نور ِ چراغ و آتش را دیدن علم ِ اَبدان است، سوختن در آتش یا در نور ِ چراغ علم ِ اَدیان است. هر چه آن دید است علم ِ اَدیان است، هر چه دانش است علم ِ اَبدان است.
(نقل از «مقالات مولانا»، ویرایش متن: جعفر مدرس صادقی، نشر مرکز)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر