مثل تولد

متولد 41 بود. در خاطرات مبهم کودکیم تنها تصاویری اندک ولی روشن از او بجا مانده. تا کلاس دوم دبیرستان در رشته ریاضی و فیزیک با معدل عالی تحصیل کرده بود. جذب گروههای انقلابی شده بود و در برنامه هایشان شرکت می کرد و از همین رو تغییر مسیر داد و وارد حوزه شد. طلبه بود اما طلبگی شغلش نبود، مسیر تحصیلش بود. سال 60، 19 سال داشت، اما مرد بود. قدی بلند و کشیده و قیافه ای جاافتاده و البته صدایی به غایت زیبا و دلنشین و نافذ. در رادیو مرکز استان گویندگی می کرد. هنوز طنین صدایش در گوشم می پیچد. مهربان بود، مثل آب. تمام کتابهای کودکیم هدیه او بود. خیلی از وسایل لوکس و شیک مادرم نیز. اصلا رسم هدیه دادن را از او آموختیم. دستی بخشنده و دلی آکنده از محبت داشت و این دو را از هیچ کس دریغ نمی کرد. تابستان بود و هوا گرم. شبها در ایوان می خوابیدیم. یک روز صبح، وقتی چشم گشودم، درست پائین پایم ایستاده بود و به آسمان نگاه می کرد. هنوز خورشید طلوع نکرده بود. ناگهان موضوعی از ذهنم گذشت. "او آنقدر بزرگ است که این دنیا گنجایش او را ندارد!" 9 ساله بودم. چقدر درک این موضوع برایم سخت بود. اهل تلویزیون نبودم. اصلاً تلویزیون به معنی امروزی وجود نداشت. مطمئن بودم که شبیه این جمله را نه حایی شنیده ام و نه خوانده ام. مطمئناً اگر چنین بود از خودش مفهومش را سوال می کردم. اما حالا موضوعی بر ذهن من سنگینی می کرد و باید آنرا بسان رازی با خود حمل می کردم. نمی دانم همان روز بود یا چند روز بعدش. هنوز مشکل تنفسیم شروع نشده بود. با مادر و خواهرم قالی می بافتیم. حدود ساعت 10 بود پشت دار قالی، درست روبروی مادرم ایستاد. دستش را از لای تار قالی رد کرد و چیزی را در دست مادرم گذاشت. چند قطعه عکس بود. جدید گرفته بود. مادرم با تعجب نگاهش کرد و پرسید چکارش کنم؟! گفت باشد پیشت! شاید لازم شد. نمی خواهم دنبالش بگردی! و بعد خداحافظی کرد و رفت. نه روبوسی و نه قرآنی و نه آب پشت سری. اصلاً رسممان نبود. با نگاهمان تا آن سوی کوچه بدرقه اش کردیم. به مغازه پدر رفته بود و آنجا هم خداحافظی کرده و رفته بود.
بعدازظهر سه شنبه 17 مرداد 60 بود. از صبح تا بعد از اذان ظهر برای رفتن به دکتر با مادر و خواهرم به اصفهان رفته و خسته و گرمازده برگشته بودیم. بعد از ناهار استراحتی داشتیم و بعد به عادت هر روز شلنگ آب و جارویمان را آماده می کردیم تا از ایوان و حیاط خاک و گرما بزداییم و برای شب آماده اش کنیم. زنگ در خانه به صدا درآمد. همسایه مان بود. گفت پسرتان زنگ زده. تلفن نداشتیم. بچه ها بعضی وقتها برای اطلاع رسانی از احوالشان به منزل همسایه زنگ می زدند. مادرم مشتاقانه چادری به سر انداخت و رفت. کمتر از 3 دقیقه بعد مادرم سراسیمه بازگشت. جلو در گفت من رفتم! او بیمارستان است! آب همه جا را گرفته بود اما توان بستن شیر را نداشتم. مادرم با لباس منزل، بدون جوراب و روسری رفت و ما همچنان دم در ایستاده بودیم و مادرمان را دنبال می کردیم. به مغازه پدرم رفته بود و گفته بود که عازم اصفهان است. پدرم با تعجب نگاهش کرده بود که با این وضع؟! تازه مگر شما صبح اصفهان نبودید؟ و مادرم گفته بود که حسن زخمی شده و حالا بیمارستان کاشانی است. پدرم هرچه کرده بود با مادر به خانه بیایند و لباس بپوشد راضی نشده بود و با هم عازم شده بودند. بردارم را فرستاده بود تا برای مادرم لباس ببرد. بیمارستان که رسیده بودند، او دستی بر سینه گذاشته بود و تا جایی که توانسته بود سرش را بلند و به نشانه احترام خم کرده بود. نمی دانم چرا، اما مادرم می گفت به تخت بسته شده بود. اندکی بیش نگذشته بود که دوباره بیهوش شده بود. پرسنل بیمارستان گفته بودند حرفهایش بیشتر برایمان شبیه هذیان بود. اینکه باور کنیم، کسی با این اوضاع و احوال به هوش بیاید و حرف بزند و نام و نشانی و آدرس بدهد با هیچ منطق پزشکی جور در نمی آمد. اما همه چیز درست بود. نام، آدرس و تلفن. و حالا دوباره به هوش آمده بود تا با پدر و مادر دیدار کند. شب برادر و پدر برگشتند اما مادرم مانده بود بیمارستان. صبح زود روز بعد دوباره پدر و برادر بزرگم راهی بیمارستان شدند. نزدیکیهای ظهر بود. کم کم باید آماده می شدیم تا برای ملاقات به بیمارستان برویم. طبق عادت همیشگیمان در حال جر و بحث با خواهرم بودم. اینبار در مورد اینکه کداممان امروز به ملاقات برویم و کداممان جمعه! در همین حال برادر بزرگم رسید. آمده بود تا ما را با خود ببرد؟ فقط حضورش را اعلام و کرد و به خانه مادر خانمش رفت! همسایه مان بودند. ما منتظر دم در ایستاده بودیم تا بیاید و خبری از او به ما بدهد. پسرکی از خانه شان بیرون آمد و گفت تمام شده! من نفهمیدم یعنی چه. اما دیدم که خانم برادر و خواهرم به دورن خانه برگشتند و اندکی بعد صدای گریه شان مرا به خود آورد. او شهید شده بود! چهارشنبه 18 مرداد 60 او به دنیائی رفت که گنجایش حضورش را داشته باشد. درست مثل تولدش.