فصل هفتم منشور سازمان ملل به نحوه‌ى برخورد جامعه‌ى بين‌الملل نسبت به شرايطى مى‌پردازد كه جامعه‌ى جهانى با ”يك تهديد يا نقض صلح يا حمله‌ى نظامى روبرو باشد”.فصل هفتم براى برخورد با يك كشور خلافكار فهرستى از اقدامات را پيش‌بينى كرده است.
كمترين اقدام در ماده 40 آمده، مبنى بر اينكه شوراى امنيت كشور مربوطه را تنها ملزم ميکند که: ”از اقدامات اوليه‌‌‌اى كه از نظر شوراى امنيت ضرورى است يا مطلوب شوراى امنيت است، پيروى كند”.
ماده‌هاى 41 و 42 حاوى اقدامات اجبارى هستند كه بر اساس آن شوراى امنيت مى‌تواند براى تمامى كشورهاى "عضو سازمان ملل" به تصويب برساند. ماده‌ى 41 محدودبه تحريم‌هاى اقتصادى ، قطع مسيرهاى حمل و نقل و مخابرات و قطع مناسبات ديپلماتيك مي باشد. ولي ماده‌ى 42 ”براى حفظ صلح جهانى و امنيت بين‌الملل” حمله نظامى را پيش بينى كرده است.
در آستانه‌ى جنگ عراق در سال2003 شوراى امنيت سازمان ملل چندين قطعنامه را به تصويب رساند
كه به فصل هفتم و بند هاي 40و41و42 استناد مى‌كردند.
غنى‌سازى اورانيوم توسط ايران اگر چه بر خلاف تهدات ايران نيست ولى جامعه بين الملل به اين واقعيت استناد ميکند که ايران 18 سال فعاليت‌هاى هسته‌اى خود را پنهانى جلو برده است. و در حداقل دو خريد که اسنادآن توسط سيا منتشر گريده اقدام به خريد اطلاعات ساخت بمب هسته اي کرده است.
۱ نظر:
متن فصل هفتم منشور سازمان ملل را این جا می توانید بخوانید:
http://www.un.org/aboutun/charter/chapter7.htm
ارسال یک نظر