اگر این نوع استدلال صحیح است: آمریکا، روسیه، اسراییل هم تجهیزات غنی سازی دارند و هم سلاح هسته ای انگلستان، آلمان و فرانسه هم در صورت تمایل در کوتاه ترین زمان امکان دستیابی به سلاح هسته ای را دارند. این مقایسه افشین را قبول ندارم ولی من هم موافقم که اینک زمان مناسبی برای دستیابی به غنی سازی نیست ولی نباید موضوع به نوعی خاتمه یابد که ایران هیچگاه نتواند غنی سازی کند.
فرشاد، فرانسه و انگلیس خیلی وقت است که بمب اتم دارند. افشین، کره‌جنوبی تجهیزات غنی‌سازی دارد و حتی تا حد بسیار بالا هم غنی‌سازی کرده است. همین پارسال بود که در گزارش آژانس این موضوع مشخص شد و هیچ اتفاقی هم برای کره جنوبی نیفتاد.
بگذارید خوش‌بینانه به قضیه نگاه کنیم با این فرض که تصمیم‌گیران اصلی در ایران عاقل‌اند. عقل دارند به این معنا که منافع ملی ایران برایشان مهم است:
۱. معدن‌های شناخته‌شده‌ی اورانیوم در ایران حد‌اکثر برای پنج سال می‌توانند سوخت نیروگاه بوشهر را تامین کنند. آن چنان که می‌گویند احتمال پیدا شدن منابع بیش‌تر هم تقریبا صفر است.
۲. اگر ایران بتواند به انداز‌ه‌ی کافی هم سوخت درست کند، برای ساخت نیروگاه نیازمند کمک کشورهای دیگر است. مثلآ هندی‌ها سال‌هاست که غنی‌سازی می‌کنند اما هنوز تکنولوژی ساخت نیروگاه ندارند و از این نظر وابسته‌اند.
پس عاقلانه نیست که ایران این همه هزینه تحمل کند برای چیزی که موقتی است و اگر نیروگاهی در کار نباشد به‌دردنخور.
۳. فرض کنید که ایران دنبال بمب نیست، اما می‌خواهد توانایی ساختش را داشته‌باشد.
۴. بنابراین تنها یک دلیل عاقلانه برای رفتار ایران می‌ماند. ایران دنبال غنی‌سازی تا آن را به عنوان اهرم فشار در پای میز مذاکره استفاده کند. البته در مذاکره با اروپایی‌ها تا حدی هم موفق بوده‌اند. اروپایی‌ها که حتی حاضر نبودند به ایران هواپیمای مسافربری - که قولش را به خاتمی دادند - بفروشند، پیش‌نهاد شراکت همه‌جانبه دادند و حاضر شدند درخواست ایران را برای عضویت در سازمان تجارت جهانی بپذیرند. اما طرف اصلی دعوا آمریکا است نه اروپا. تا حالا هم برای کشاندن آمریکا به میز مذاکره ناموفق بوده‌اند به هزار دلیل: داخل ایران، داخل آمریکا، اسراییل، اروپا، چین، روسیه، و همه‌ی کشورهای همسایه. - شعار سه تفنگ‌دار این بود: همه برای یکی و یکی برای همه. فکر کنم شعار دیپلماسی ایران این باشد: همه علیه یکی و یکی علیه هم از جمله خودش.
من تصورم این بود که انگلستان و فرانسه پس از تستهای اولیه دیگر اقدام به تولید انبوه اینگونه سلاحها نکرده اند. اما حق با مهرداد است و ویکی پدیا اطلاعات جامعی در این زمینه دارد مثل همیشه: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_with_nuclear_weapons مثل همیشه قید هر دو قسمت جمله بالا بود.
۳ نظر:
اگر این نوع استدلال صحیح است:
آمریکا، روسیه، اسراییل هم تجهیزات غنی سازی دارند و هم سلاح هسته ای
انگلستان، آلمان و فرانسه هم در صورت تمایل در کوتاه ترین زمان امکان دستیابی به سلاح هسته ای را دارند.
این مقایسه افشین را قبول ندارم ولی
من هم موافقم که اینک زمان مناسبی برای دستیابی به غنی سازی نیست ولی نباید موضوع به نوعی خاتمه یابد که ایران هیچگاه نتواند غنی سازی کند.
فرشاد،
فرانسه و انگلیس خیلی وقت است که بمب اتم دارند.
افشین،
کره‌جنوبی تجهیزات غنی‌سازی دارد و حتی تا حد بسیار بالا هم غنی‌سازی کرده است. همین پارسال بود که در گزارش آژانس این موضوع مشخص شد و هیچ اتفاقی هم برای کره جنوبی نیفتاد.
بگذارید خوش‌بینانه به قضیه نگاه کنیم با این فرض که تصمیم‌گیران اصلی در ایران عاقل‌اند. عقل دارند به این معنا که منافع ملی ایران برایشان مهم است:
۱. معدن‌های شناخته‌شده‌ی اورانیوم در ایران حد‌اکثر برای پنج سال می‌توانند سوخت نیروگاه بوشهر را تامین کنند. آن چنان که می‌گویند احتمال پیدا شدن منابع بیش‌تر هم تقریبا صفر است.
۲. اگر ایران بتواند به انداز‌ه‌ی کافی هم سوخت درست کند، برای ساخت نیروگاه نیازمند کمک کشورهای دیگر است. مثلآ هندی‌ها سال‌هاست که غنی‌سازی می‌کنند اما هنوز تکنولوژی ساخت نیروگاه ندارند و از این نظر وابسته‌اند.
پس عاقلانه نیست که ایران این همه هزینه تحمل کند برای چیزی که موقتی است و اگر نیروگاهی در کار نباشد به‌دردنخور.
۳. فرض کنید که ایران دنبال بمب نیست، اما می‌خواهد توانایی ساختش را داشته‌باشد.
۴. بنابراین تنها یک دلیل عاقلانه برای رفتار ایران می‌ماند. ایران دنبال غنی‌سازی تا آن را به عنوان اهرم فشار در پای میز مذاکره استفاده کند. البته در مذاکره با اروپایی‌ها تا حدی هم موفق بوده‌اند. اروپایی‌ها که حتی حاضر نبودند به ایران هواپیمای مسافربری - که قولش را به خاتمی دادند - بفروشند، پیش‌نهاد شراکت همه‌جانبه دادند و حاضر شدند درخواست ایران را برای عضویت در سازمان تجارت جهانی بپذیرند. اما طرف اصلی دعوا آمریکا است نه اروپا. تا حالا هم برای کشاندن آمریکا به میز مذاکره ناموفق بوده‌اند به هزار دلیل: داخل ایران، داخل آمریکا، اسراییل، اروپا، چین، روسیه، و همه‌ی کشورهای همسایه.
- شعار سه تفنگ‌دار این بود: همه برای یکی و یکی برای همه. فکر کنم شعار دیپلماسی ایران این باشد: همه علیه یکی و یکی علیه هم از جمله خودش.
من تصورم این بود که انگلستان و فرانسه پس از تستهای اولیه دیگر اقدام به تولید انبوه اینگونه سلاحها نکرده اند. اما حق با مهرداد است و ویکی پدیا اطلاعات جامعی در این زمینه دارد مثل همیشه:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_with_nuclear_weapons
مثل همیشه قید هر دو قسمت جمله بالا بود.
ارسال یک نظر