من چه می‌کنم؟

خوب، انگار که بهتر است خودم پیش‌قدم شوم و برای دوستان بنویسم که به اصطلاح چه غلطی می‌کنم؟!
فکر کنم که بیشتر دوستان به یاد دارند که رشته تحصیلی من (یادتان که می‌آید، اسم من آرش سالاریان است!) در دوره لیسانس و فوق لیسانس سخت‌افزار بوده و بعد از آن هم تا وقتی که در ایران بودم، بیشتر درگیر پروژه‌های طراحی سخت‌افزاری و گاهی هم نوشتن device driver یا سایر برنامه‌های low-level بوده‌ام. اما برای دوره دکترا که به سویس آمدم، زمینه کاری من چیز بسیار متفاوتی است. به طور خلاصه، هدف ما در این پروژه این است که حرکات مکانیکی بدن بیماران پارکینسونی را به کمک سنسورهایی مانند شتاب‌سنج و ژیروسکوپ در طی روز ظبط کنیم و سپس با آنالیز این سیگنالها، حرکات طبیعی را از حرکاتی غیر طبیعی که ناشی از بیماری پارکینسون هستند جدا کنیم و حرکات غیر طبیعی را تحلیل کرده و پارامترهایی برای ارزیابی شدت و پیشرفت بیماری پیدا کنیم. در حال حاضر بر روی پنج نقطه از بدن بیمار، سینه، دو مچ دست و دو ساق پا سنسور نصب می‌کنیم و تا به حال الگوریتم‌های برای تشخیص و آنالیز رعشه (tremor)، راه رفتن،‌ سختی عضلانی و کندی حرکات (bradykinesia) و طبقه‌بندی حرکات روزمره اولیه (مانند دروه‌های نشستن، ایستادن، راه رفتن و دراز کشیدن و همچنین چیزهای مانند نشستن فعال یا بی‌حرکت و ...) طراحی، پیاده‌سازی و بر روی گروهی از بیماران اعمال کرده‌ایم که نتایج جالبی هم گرفته‌ایم. همانطور که معلوم است، این تحقیق بسیار کاربردی است و جنبه تئوریک زیادی ندارد. در کارهایی که تا به امروز انجام داده‌ام از ترکیب عناصر بسیار متنوعی از پردازش سیگنال، تخمین طیف، منطق فازی، روشهای آماری چندمتغیره، فیلترهای بایزین و تئوری الگوریتم (خلاصه هرچه دم دستم بود شامل چنگ و دندان!) استفاده کرده‌ام.
حالا بعد از همه این حرفها، این دستگاه به چه درد می‌خورد؟ خلاصه مشکل این است: در حال حاضر برای تعیین وضعیت بیماران پارکینسونی، راهی جز معاینه بیمار توسط پزشک متخصص وجود ندارد. پزشک از روشهایی مانند انجام یک سری حرکات استاندارد توسط بیمار استفاده می‌کند تا مشکلات مختلفی که بیماری برای مریض پیش‌ می‌آورد را مشاهد کند و سپس به آنها امتیاز می‌دهد و بر اساس آن تصمیم می‌گیرد. این روش همانطور که واضح است دو مشکل دارد: یکم آنکه بسیار وابسته به تصمیم شخصی پزشک است و دوم آنکه پزشک تنها در مدت کوتاهی که با بیمار است او را مشاهد می‌کند و هیچ راه مطمئنی برای آنکه بداند در تمامی طول روز چه بر مریض می‌گذرد ندارد. هدف دستگاه ما آن است که روشی فراهم کند که تحلیلی مشابه تحلیل پزشک را بدون مشکلات subjectivity و برای لحظه به لحظه تمام روز در اختیار قرار دهد. چنین تحلیلی: یکم به طور کلی در حال حاضر وجود ندارد و دوم آنکه دریچه‌ای جدید به شناخت رفتار بیمار و بیماری پارکینسون به روی پزشک می‌گشاید. خوب، امیدوارم که این توضیح به نسبت کوتاه شما را کمی با آنچه مشغول آن هستم آشنا کرده باشد. اگر همه چیز خوب پیش برود، در کمتر از یک سال یکی دو الگوریتم برای آنالیز چند اختلال دیگر بیماری به روشهایی که تا به حال طراحی کرده‌ام اضافه می‌کنم و از تزم دفاع می‌کنم. بعد از آن چه پیش می‌آید؟‌ تنها خدا می‌داند...