خشونت

بالاخره DVD فیلم KILL Bill را خریدم و دیشب با مرجان نشستیم و‌ آنرا تماشا کردیم. راستش به نظر من کار کارگردان در این فیلم بسیار استادانه بود. از رنگ، نبود رنگ، موسیقی، سکوت،‌ صدای سوت خیلی عالی و به موقع استفاده کرده بود. ایده استفاده از انیمیشن برای صحنه‌هایی از فیلم که داستان کودکی یکی از شخصیت‌ها را بازگو می‌کرد بسیار جالب بود و جلوه خاصی به فیلم داده بود. در مجموع می‌توانم ادعا کنم که از نظر ساختاری یکی از قوی‌ترین فیلم‌هایی بود که تا به حال دیده‌ام. بعد از ۱۰۷ دقیقه تماشای فیلم، بیننده به سختی ‌باور می‌کند که فیلم تمام شده و نزدیک دو ساعت طول کشیده. چنان در فیلم غرق شده بودم که حس زمان را از دست داده بودم...
در مورد خشونت؛ راستش فکر می‌کنم دوستان کمی اغراق کرده بودند. به نظر من این فیلم آن چنان هم خشن نبود. درست است که صحنه‌های فراوانی پر از کشته شدن و پاشیدن خون و ... در این فیلم وجود دارد ولی داستان به گونه‌ای است که بیننده چندان تحت تاثیر خشونت قرار نمی‌گیرید. برای آنکه بهتر متوجه منظورم شوید شما را به اثر معروف استنلی کوبریک، A Clockwork Orange دعوت می‌کنم. من تا به حال فیلمی تا به آن اندازه خشن ندیده‌ام. بار اول در یک ساعت اول فیلم حالم چنان بد شد که مجبور شدم آنرا قطع کنم و تا مدتها آنرا کنار گذاشتم و ادامه داستان را ندیدم. کوبریک در آن با وجود آنکه مانند Kill Bill صحنه‌های بریده‌شدن دست و پا نشان نمی‌دهد، ولی استادانه کاری می‌کند که بیننده عمق و احساس اعمال خشونت‌بار الکس را حس کند. در یک فیلم ممکن است شما کسی را ببینید که به دندان‌پزشک رفته و دندانش را پر می‌کند. این را مقایسه کنید با وقتی که خود به دندان‌پزشک می‌رود و لحظه‌هایی که دندان‌پزشک دندانتان را پر می‌کند را به یاد بیاورید. حال فیلمی را تصور کنید که جز به جز،‌ حس آنکه دندانتان را بدون بی‌حسی پر کنند بدهد.