موذنی که کمتر نامش را میدانستیم، اما بارها و بارها با اذان او به نماز ایستاده ایم و با نوای او روزه باز کرده ایم، درگذشت. او رحیم موذن زاذه اردبیلی بود. اما صدایش جاودان خواهد ماند.
در ابتدای اذان این عبارات پر محتوا را میخواند:
توكلت على الحي الذي لايموت،
والحمد لله الذي لم يتخذ ولدا
ولم يكن له شريك في الملك
ولم يكن له ولي من الذل وكبره تكبيرا
و نیز محمد رضا آغاسی، شوریده ای که شعرش به سماع میمانست و آدمی را به وجد می اورد، صدای اور ا در تکرار این تک بیت شاید در ذهن داشته باشیم:
يا علي جان مقتداي من تويي
فاش مي‌گويم خداي من تويي..
و شعری دیگر از او:
دلم تنــگ شهيـدان اسـت امشب
كه همرنگ شهيدان است امشب

من از خـون شهيـــدان شـرم دارم
كه خلقي را به خود سرگـرم دارم

زمن پـرسيــد، فــرزنـد شهيـــــــدي
كــه بــابــاي شهيــدم را نـديــدي

به من مي‌گفت مادر او جوان بود
دليــر و جنگجـــوي و پـرتـوان بـــود

نمي‌دانم چه سودايي به سر داشت
به دوشش كوله‌باري از سفر داشت

قــدم در كـوچـه‌بـاغ عشق مي‌زد
به جان خويش داغ عشق مي‌زد
....
آری زندگی همین است، سر انجام اتمام وقت بازی و آنچه میماند گلهاست و بازی شرافت مندانه.
بدرود.