هنوز فجایع رواندا که در آن در کمتر از ۱۰۰ روز بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ هزار نفر کشته شدند و تا مدتها کسی واکنشی نشان نداد، از یادمان نرفته است. در طی آن فاجعه هم پیش از آنکه رسانه‌ها خبردار شوند و نهادهای بین‌المللی دست به کار شوند، کار از کار گذشته بود. با درک اهمیت موضوع، سازمان ملل همچنان تلاش می‌کند که نیروهای پاسدار صلح را به سودان بفرستد ولی دولت سودان از پذیرش آنها امتناع می‌کند و تنها اجازه ورود تعدادی محدود از نیروهای اتحادیه آفریقا را داده است. با نگاهی صفحه مربوط به گزارش فعالیت نیروهای اتحادیه آفریقا در دارفور مشخص می‌شود که چقدر کارساز بوده‌اند (دقت کنید: آخرین بار در سال ۲۰۰۵ گزارشی در مورد دارفور منتشر کرده‌اند!). سران کشوراهای G8 هم گاه به گاه اشاره‌ای به فجایع جاری در دارفور می‌کنند ولی به نظر نمی‌رسد که هنوز اراده‌ای برای دخالت مستقیم و پایان دادن به این فاجعه داشته باشند. چین که مهمترین مشتری نفت صادراتی سودان است هم از تمام وزن سیاسی خودش استفاده می‌کند و جلوی فشارها به دولت سودان را گرفته است.
البته ایراد گرفتن از کشورهای غربی و رسانه‌های بین‌المللی آسان است ولی چیزی که در این بین بیش از همه آزار دهنده است و خون آدم را به جوش می‌آورد، رفتار دولت و رسانه‌های ایران در این مورد است. در رسانه‌های خبری ایرانی که به جز چند اشاره بسیار کوچک و جزیی تا به حال چیزی ندیده‌ام (بگذریم از اخباری که بدون اشاره به فجایع جاری، از آمریکا در دیگر کشورها به خاطر در فشار گذاشتن دولت مسلمان سودان انتقاد می‌کنند و کل داستان را واروه نشان می‌دهند!). و در این بین دولت ایران چه می‌کند؟ قراردادهای همکاری با سودان امضا می‌کند و اسفند گذشته رییس‌جمهور منتخب خودش به سودان رفته تا با عمر البشیر، رییس جمهور «کشور دوست و برادر، سودان» دیدار کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر