موسیقی

چهار سال پیش که از ایران می‌آمدم به جز ضروریات زندگی ساده‌ی دانش‌جویی چند نوار و سی‌دی موسیقی هم با خودم آوردم. بیش‌ترشان صدای آسمانی شجریان را در خود داشتند. این چهار سال کم‌تر روزی است که بی شنیدن‌ ِ صدای شجریان بگذرد و شاید کم‌تر هفته‌ای است که دست کم یک‌بار «جان عشاق» یا «مرکب‌خوانی‌» او را گوش ندهم.
این‌جا که آمدم یکی دو نفر از این خواننده‌های غربی‌ را هم کشف کردم که به گمانم می‌توان بارها و بارها به صدای‌شان گوش داد و خسته نشد.
اولی «لیونارد کوهن»(۱) است که هم شاعر است و هم خواننده. صدای ِ بم و دل‌نشینی دارد. بیش از همه از ترانه‌ی « برقصانم تا ته ِ عشق»(۲) او خوشم می‌آید.
دومی اما «چاد کروگر»(۳) خواننده‌ی یک گروه هارد راک کانادایی است به نام «نیکل‌بک» (۴) . می‌دانم که در موسیقی هارد راک صدای خواننده چندان اهمیتی ندارد یا دست کم در میان شلوغی آن همه سازهای پر سروصدا به گوش نمی‌رسد، اما این یکی به گمانم استثنا است. از این گروه قطعه‌های «شناختمت» (۵) و «یک روز» (۶) را خیلی دوست دارم.
۱. Leonard Cohen
۲. Dance me to the end of love
۳. Chad Kruger
۴. Nickelback
۵. Figure you out
۶. Someday