میدان امام

وحشت‌ناک بود. محشر بود. غوغا بود. شور و هیجان بود. در یک کلمه سبز بود. سبزِ سبزِ سبز. امروز (درواقع دیروز، چون الآن ساعت ۴۵ دقیقه‌ی‌ِ بامداد پنج‌شنبه است) خاتمی در میدان امام اصفهان بود. نمی‌توانید تصور کنید چه جمعیتی آن‌جا بود. شاید بیش از ۲۰۰ هزار نفر (یکی می‌گفت مساحت میدان امام حدود ۶۰ هزار متر مربع است. اگر حرفش درست باشد جمعیت از این هم بیش‌تر بود). ساعت‌ِ چهارونیمِ عصر که ما رسیدیم آن‌جا، چندان شلوغ نبود. کمی حال‌مان گرفته شد. ولی رفته‌رفته به تعداد‌ِ افراد اضافه شد. میدان جایِ سوزن‌ انداختن نداشت. قطعاً هیچ‌کس چنین جمعیتی را و چنین شوری را قبلاً ندیده بود. بعد از پایان سخن‌رانی هم تحت‌ ِ فشار زیاد جمعیت بالاخره خود را به دروازه دولت رساندم. آنجا هم محشری بود. طرف‌دارانِ موسوی و احمدی‌نژاد برایِ هم کرکری می‌خواندند. البته‌ چندان درگیری‌ای ایجاد نشد. ولی یکی‌دو سربازِ بی‌نوا از میان سربازانی که با تشکیل یک زنجیره‌ي انسانی نقش پلیس ضد‌شورش را بازی می‌کردند با سر شکسته از محل دور شدند. در راه‌ بازگشت مجبور شدم تا دروازه تهران را پیاده بروم. تقریباً تا نزدیکی دروازه‌تهران طرف‌داران دو طرف در گروه‌هایی راه‌ می‌رفتند و شعار می‌دادند. مانند: دکتر برو دکتر. مرگ بر دیکتاتور چه شاه باشه چه دکتر. آخر هفته، احمدی رفته (پیرمردی که کنار پیاده رو ایستاده بود با لهجه‌ی غلیظ اصفهانی و با حالت تمسخر به‌جای بخش دوم این شعار می‌گفت: پیتا پری نفته!) . اگر تقلب بشه، ایران قیامت می‌شه. تورما ننجون مهدی فهمید، این کوتوله نفهمید. و بسیاری شعار دیگر.
جوانکی، با عکس موسوی در دست، به هر مغازه‌آی می‌رسید سرش را داخل می‌کرد و می‌گفت: هر کسی بی‌سواده، رای‌اش احمدی‌نژاده.
دو پسر هم با عکسی از محسنِ رضایی در دست، هر چند قدم یک‌بار می‌گفتند: فقط رضایی. دلم برای غربت‌شان در آن شلوغی سوخت!
نمی‌دانم چه خواهد شد. ولی شرایط خیلی حساس است. این جمعیت انرژی زیادی دارد که اگر درست مدیریت نشود ممکن است انفجاری رخ دهد. خدا به خیر کند.