سیاست خیابانی

راستش کمی شاد ام و البته بیش‌تر نگران‌. دلیلش‌ هم فیلم‌هایی است که این روزها به لطف یوتیوب از فضای ایران می‌بینم و گزارش‌هایی که از شور و حضور مردم می‌خوانم؛ نمونه‌اش همین نوشته‌ی قبلی کیوان. سیاست که خیابانی شد، بعید نیست که هیجان و شور جای عقل و شعور را بگیرد. از نگرانی‌ گفتم، از شادی هم بگویم. شاد ام از این که می‌بینم مردم به آینده امیدی پیدا کرده‌اند و سرخوش‌ اند٬ و از این که می‌بینم در کنار هم‌د‌لان‌شان شادی می‌کنند و به آرامی از کنار رقیب‌شان می‌گذرند.

نگران نتیجه‌ی روز جمعه هم هستم. نه به این دلیل که ممکن است آن که دوستش ندارم انتخاب شود؛ نه. امیدوارم هر کسی باشد، اختلاف رأیش با رقیب زیاد باشد. هواداران هر دو طرف بدجور جوگیر شده‌اند. اگر یکی با کمی اختلاف پیروز باشد، آرام کردن هواداران دیگری سخت است یا دست کم برداشت من از این جور سیاست‌بازی خیابانی این است.
هنوز تجربه‌ی دموکراتیک چندانی که نداریم. در جاهایی که دموکراسی سابقه‌ی طولانی دارد نامزدها و طرف‌داران‌شان تا دم انتخابات بحث می‌کنند و پته‌ی هم را روی آب می‌ریزند. رای‌گیری که تمام شد، اگر بازی را باخته‌باشند، شکست را می‌پذیرند چون می‌دانند که انتخابات دیگری هم هست، فردایی هم هست. اگر هم نتایج خیلی نزدیک باشد، نهادهای بی‌طرفی برای داوری هست که همه به تصمیم‌شان احترام می‌گذارند. اما متاسفانه در ایران نهادهایی که قرار بوده بی‌طرف باشند، چنان اعتبار خود را خرج روزمرگی سیاسی کرده‌‌اند که ممکن است سر بزن‌گاه نتوانند کاری کنند.

مسعود نوشته که بیش‌تر کسانی که در خیابان دیده جوان‌های بیست‌و‌چند ساله اند. من برای این‌ها بیش از همه نگران ام. کار می‌خواهند. آرامش می‌خواهند. آینده‌ی خوب می‌خواهند. هر کدام هم به یکی از رقبا دل‌ بسته‌اند. نگران‌ ام که نامزدشان، هر که باشد، اگر پیروز شد ناامیدشان کند. و تقریبآ مطمئن‌ ام که نا امید خواهندشد.

فکر می‌کنم ماها که خاطره‌ی محوی از انقلاب داریم و دهه‌‌ی شصت را دیده‌ایم و دوم خرداد و بعدش را دیده‌ایم وظیفه داریم که با آن‌ها که ۱۰-۱۵ سالی از ما کوچک‌تر اند بیش‌تر حرف بزنیم. از چیزهایی که دیده‌ایم بگوییم. نه برای این که ناامیدشان کنیم، برای این که کمی واقع‌بینی یادشان بدهیم. گفتم «ماها» چون فکر می‌کنم هم آن دوران‌ها را دیده‌ایم و هم آن‌قدرها پیر نیستیم که متولدان دهه‌ی شصت ما را جزو نسلی که دوران‌شان گذشته حساب کنند. احتمالآ زبان‌شان را هم به‌تر از بزر‌گ‌ترهای‌مان بلد ایم.

خلاصه این که فردا و پس‌فردا جای من را هم در ایران خالی کنید. اگر هم توانستید ما این ور آبی‌ها را بی‌نصیب نگذارید و از حال و هوای این روزها بنویسید.