دیوانه از قفس پرید

حسین پناهی رفت و ما را تنها گذاشت. خودش هم تنها بود همیشه حتی در مرگش. تن بی‌جانش را سه روز پس از مرگ در خانه‌اش پیدا کرده‌اند. همیشه هم یک نقش را بازی می‌کرد، نقش خودش را: کودک تنهایی که در میان آدم بزرگ‌ها گیر کرده. دیوانه‌ی شاعرپیشه‌ای که با خل‌بازی‌هایش جلوی آدم بزرگ‌ها می‌ایستاد. آدم بزرگ‌ها هیچ وقت درکش نکردند. خودش هم هیچ وقت بزرگ نشد، هیچ وقت.
یادتان هست اول بار کجا دیدیمش؟ «محله‌ی بهداشت» یادتان هست؟ «کله» یادتان هست؟«دو مرغابی در مه» یادتان هست؟ آن چشم‌های ریز ناگهان رو به تو بر‌می‌گشتند و از زیر آن سبیل بی‌ربط می‌شنیدی:« یک مرد، یک اسب، یک اسلحه ...». بعد هم کودکانه شلیک می‌کرد و انگشتانش را، تنها اسلحه‌اش را، فوت می‌کرد مثل قهرمان‌های فیلم‌های وسترن.
در «سایه‌ی خیال» هم خودش بود، خودِ خودش. حالا حسین هم رفته. او هم رفته پیش «غلومی». ما ماندیم. ما تنها ماندیم در میان آدم بزرگ‌ها.