بم

یک سال گذشت. برای ما شاید یک سال بود، اما برای بمی‌ها چه، یک سال بود فقط؟

این شعر سعید بیابانکی را بی‌اجازه‌اش این‌جا می‌گذارم. درست فردای شبی که هزاران نفر زیر آوار ماندند سروده‌بودش و گذاشته‌بود روی وبلاگش.

صدابزن غربتم را، زپشت ديوار،امشب
که مانده ام پشت ديوار، غريب و بی يار،امشب

فروختم خلوتم را، به بانگ نايی شکسته
بيا که تنهايی ات را منم خريدار، امشب

کجايی ای دست خالی، کجايی ای دار قالی
بلندوسرسبزديشب ....، به زير آوار....، امشب

صفای سبزعلفزار، چه ديدنی بود ديشب
شنيدنی شب به جايش، فغان نيزار، امشب

مخواب ای چشم خسته، که آسمان خال خالی است
به ياد دستان سرسبز، ستاره بشمار، امشب

هنوزهم دوست دارم، تنفس کودکم را
بروبرو تابمانم، به زير آوار، امشب

می آورم مرهمی سبز، برايت ای دشت زخمی
تورابه شب می سپارم، خدانگهدار....امشب...