خبری نیست جز سلامتی

چند فرضیه برای اینکه چرا اینقدر اینجا ساکت است؟
۱- خبری نیست و شهر در امن و امان است. با چرخی در دنیای اینترنت این واقعیت چندان تایید نمی‌شود. هر چند خبر چندان وحشتناکی نیست: جز اینکه نادارن شده سردسته اقتصاددانهای مجلس (من نمی‌دانم وقتی آدمهای عاقل‌تری مثل دانش جعفری آنجا هست چرا باید این آقا، نمای عقل اقتصادی مجلس باشد) و آقایان لاریجانی، ولایتی، رضایی، احمدی‌نژاد، معین، کروبی، هاشمی رفسنجانی، جاسبی، روحانی، قالیباف، مهرعلیزاده، زواره‌ای و ... تا کنون علاقه‌مندی خود را برای رییس‌جمهور شدن نشان داده‌اند. جالب‌تر از همه این توکلی است که گفته اگر هاشمی بیاید من هم می‌آیم، ظاهرا تنها این آقا است که برای عمل به تکلیف الهی نمی‌آید و دلش می‌خواهد بالاخره شاخ یک آدم مهم را بشکند.
۲- دوستانی که خارج از کشور هستند احتمالا هنوز از تعطیلات طولانی کریسمس به سر کارهای خود برنگشته‌اند یا اینکه برگشته‌اند و چنان سرشان با کارهای عقب‌افتاده گرم است که فرصت ندارند.
۳- این وب‌سایت هم در ایران فیلتر شده و دوستانی که در ایرانند نمی‌توانند بنویسند.
۴- آرش در ایران گم شده و این وبلاگ دلش برای او تنگ شده و هیچ متنی را پایلیش نمی‌کند.
۵- دوستان مدیر شده‌اند دیگر وقت ندارند، آقا سعید تبریک می‌گویم. می‌ترسم کم کم تعداد مدیران دولتی زیاد بشه نتونیم هر چی دلمون می‌خواهد به مدیران بگیم. من که همین‌جا می‌گم هر چه تا حالا در مورد مدیران نوشته‌ام و یا از حالا به بعد می‌نویسم شامل حال رفقای ما نمی‌شود. هر چند این دوستان هم بد نیست دقت نکنند!!
۶-