در آداب برادری و تدبیر

شورای حکام ۳۵ عضو دارد. ایران را که بگذاری کنار ۳۴ کشور می‌ماند. ۱۷ کشور با قطع‌نامه مخالف بوده‌اند و ۱۷ کشور موافق. همه چیز به بن‌بست می‌رسد که اروپایی‌ها و آمربکا آژانس را تهدید می‌کنند که اگر راه نیاید دیگر بودجه‌اش را تامین نمی‌کنند. باز هم به جایی نمی‌رسند. تا طبق معمول کشور دوست و داماد پاکستان خنجر را تا دسته فرو ‌می‌کند در پشت ایران و در آخرین لحظات می‌رود طرف موافقان قطع‌نامه. رای‌گیری دیگر برای ایران فایده نداشته و قطع‌نامه را بدون رای‌گیری و با اجماع تصویب می‌کنند.

حالا باید صبر کرد تا اواسط نوامبر. تا آن موقع بوش دوباره انتخاب شده و آمریکایی‌ها با توپ پر می‌آیند وسط. یک بار دیگر می‌رویم شورای احکام و از آن‌جا یک‌راست می‌فرستندمان شورای امنیت.
یا مجبور می‌شویم کلی باج بدهیم به لا‌ش‌خورهایی مانند روسیه و چین و شاید هم فرانسه تا تحریم را وتو کنند یا همه دست به یکی می‌کنند تا تحریم‌مان کنند. در هر حال فرقی نمی‌کند، مجبور می‌شویم نفت‌مان را ارزان بدهیم به دست همین‌ها که این بازی را در‌ آورده‌اند و جنس‌شان را چند برابر قیمت بخریم.
سودش به که می‌رسد؟ ضررش را که می‌بیند؟ انگلیس و آمریکا؟ چین و روسیه و فرانسه؟ دیگر کشورهای دوست و برادر؟ برادران مدیر و مدبر؟ من وشما؟ بی‌کاران متولد دهه‌ی شصت؟ ...